У гэты год лета плакала няспынна, па любой падставе, толькі зрэдку абціраючы слёзы з вокнаў. Яно дыхала ранішняй смугой, абрашаючы вільгаццю бэзавыя кветкі люпинов, што пасяліўся паўсюль, расой вычэрчвала кожную травинку, акантоўвала кожны лісцік, уволю, нібы надаўжэй, паіла зямлю. Зарадзіць дождж з раніцы і да самой ночы ніяк не аціхне, плача і плача аб сваім, аб набалелым, плача днямі напралёт, скардзіцца камусьці. Не цягнецца жыта да ласкавага святла, не спеюць яблыкі, не пырхне матылёк з кветкі, затрымцеўшы ўзорамі крылаў, а лета ніяк не усміхнецца цеплынёй, маўчыць - і прабачэнні-то папытаць у яго няма каму. Пара ўжо і слівам паспяваць, ды так і вісяць зялёныя, няспелыя на галінках, кожны дзень расой, дажджом мыюцца. Варта вёска ў зеляніну апранутая, што не двор - фруктовы сад, пад нагамі зямля, над галавой неба, да гарызонту поле, дзе паспявае лён, вада з студні, уначы далёкія агеньчыкі суседняй вёскі, раса па раніцах на траве па поясе - і… Далёкае дзіцячы ўспамін - на якім канцы вёскі - да крыві парэзала асот, сонца, цеплыня, ды гусак з пад галін скрозь дошкі выского для мяне плота з цікавасцю зіркае на незнаёмку - можна і сіламі памерацца - росточка-то амаль аднаго :)

              У гэты год лета плакала няспынна, па любой падставе, толькі зрэдку абціраючы слёзы з вокнаў. Яно дыхала ранішняй смугой, абрашаючы вільгаццю бэзавыя кветкі люпинов, што пасяліўся паўсюль, расой вычэрчвала кожную травинку, акантоўвала кожны лісцік, уволю, нібы надаўжэй, паіла зямлю. Зарадзіць дождж з раніцы і да самой ночы ніяк не аціхне, плача і плача аб сваім, аб набалелым, плача днямі напралёт, скардзіцца камусьці. Не цягнецца жыта да ласкавага святла, не спеюць яблыкі, не пырхне матылёк з кветкі, затрымцеўшы ўзорамі крылаў, а лета ніяк не усміхнецца цеплынёй, маўчыць - і прабачэнні-то папытаць у яго няма каму. Пара ўжо і слівам паспяваць, ды так і вісяць зялёныя, няспелыя на галінках, кожны дзень расой, дажджом мыюцца. Варта вёска ў зеляніну апранутая, што не двор - фруктовы сад, пад нагамі зямля, над галавой неба, да гарызонту поле, дзе паспявае лён, вада з студні, уначы далёкія агеньчыкі суседняй вёскі, раса па раніцах на траве па поясе - і… Далёкае дзіцячы ўспамін - на якім канцы вёскі - да крыві парэзала асот, сонца, цеплыня, ды гусак з пад галін скрозь дошкі выского для мяне плота з цікавасцю зіркае на незнаёмку - можна і сіламі памерацца - росточка-то амаль аднаго :)

              «Але ўсё гэтак жа ўначы сніцца мне вёска, адпусціць мяне не жадае радзіма мыючы»… Тут заўсёды забіяцка і радасна трашчыць агеньчык у печы, аблізваючы сухія паленья, грэе пакой, жадаючы цёплых, салодкіх сноў на высокім жалезным ложку, нібы якая з'явілася з кадраў старога-старога фільма. І пах… любасных пах вясковага хаты - у кожнага ён свой, непаўторны. Як зашчыміць сэрца, калі, ідучы па вуліцы, неспадзявана далёкі, ледзь улоўны водар, толькі нагадае аб гэтай хаце, верне да яго думкі, абудзіць успаміны. І пранясуцца перад вачамі, што ўжо не разбіраюць дарогі і вуліцы, адна за іншы самыя сонечныя карціны з дзяцінства - час падвячорку - (а як жа - для маленькіх госцяў нават у вёсцы кожны дзень у сваю гадзіну быў гатовы падвячорак :)). Ледзь прыадчыненае акно ды ветравей злёгеньку прыпаднімае фіранкі, нібы пацвельваючы, каб непаседы хутчэй тупалі ножкамі да стала, дзе на старэнькай цыраце ляжалі рэдкія тады яшчэ шакаладныя печывы і шклянка парнага салодкага-салодкага казінага малака (не ці таму яно такое салодкае, што хтосьці, каштуючы на задніх капытках, хрумкал сакавітай садавінай з разлогай яблыні пад акном? :)))